ANTOSIK Nazwisko Antosik to forma pochodna od imienia Antoni. Pochodzi ono od łacińskiego Antonius (pierwotnie była to nazwa znanego rodu rzymskiego) i jest notowane w Polsce od XIII wieku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I A-K, Kraków 1999, s. 8). MICHALSKI Podstawę nazwiska stanowi nazwa miejscowa Michałów lub Michałowice Nazwisko można uznać także za utworzone przyrostkiem –ski od imienia Michał, to z hebrajskiego mīkhā’ēl ‘któż jest jak Bóg’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 89). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także nazwa miejscowa Michale z byłego powiatu świeckiego i Michały z byłego powiatu dzisieńskiego i łęczyckiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 294, 313). PIETRASIK Nazwisko Pietrasik pochodzi od imienia Piotr. Imię jest pochodzenia greckiego, wywodzi się od pétra ‘skała, opoka’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 241). Por. także pochodzący od imienia Piotr rzeczownik pietr ‘strach’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. IV, s. 173. LUBELSKI Nazwa osobowa Lubelski została odnotowana już w 1479 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 26. Nazwisko jest formą odmiejscową – może pochodzić od nazwy Lubels, zamojski, woj. ruskie, brzesko-lit. (zob. Jan Siwik, Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 396) lub Lublin. JASTRZĘBSKI Nazwisko pochodzi od jednej z nazw miejscowych: Jastrząb z byłego powiatu radomskiego, będzińskiego, opoczyńskiego, rybnickiego, kozielskiego, Jastrzębia z byłego powiatu grójeckiego, gostyńskiego, kutnowskiego, łowickiego, łódzkiego, łęczyckiego, radomskiego, grybowskiego, wadowickiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. III, s. 497 i nn. Por. także jastrząb: 1. ptak drapieżny z rodziny sokołów, 2. gra ludowa dziecięca, 3. gatunek dawnej wielkiej strzelby, jastrzębieć: 1. jastrzębią naturę przybierać, 2. postępować tyrańsko, despotycznie, zdobywać coś prawem silniejszego, zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 143-144. Nazwę osobową Jastrzębski odnotowano na terenie Polski w 1471 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. 1 s. 340). MARUSZEWSKI Nazwisko Maruszewski, odnotowane już w 1790 roku, można wywodzić od nazwy miejscowej Maruszewo, leszczyńskie, gmina Rydzyna, K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 72, Jan Siwik, Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich, Warszawa 2010, s. 436 wskazuje inne tropy: Maruszewski herbu Mogiła, Maruszew, pow. iłżecki, Maruszewski vel Marusiewski herbu Rogala, Marusze, pow. ciechanowski. SIWEK Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Siwek, ta od rzeczownika siwek: 1. człowiek osiwiały, 2. koń siwy (zob. tzw. Słownik warszawski, t. VI, s. 123). Potencjalną podstawę stanowi też nazwa miejscowa Siwek, odnotowana na terenie byłego powiatu radzymińskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X, s. 632). DOMAŃSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Domanin lub Domanice. Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także imię Doman = Damian, imię pochodzi od łacińskiego przydomka Damianus, do łaciny dostało się za pośrednictwem języka greckiego a pochodzi od nazwy egipskiej bogini Damii. Można też wywodzić je od imienia Domasław - zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. II, s. 114. Nazwę osobową Domański odnotowano na terenie Polski już w 1436 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 124, 142). KOWALSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od popularnej nazwy miejscowej Kowal lub od rzeczownika kowal: Nazwę osobową Kowalski odnotowano na terenie Polski już w 1357 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 452). Por. KOWALEWSKI GOŁĘBIEWSKI Nazwisko Gołębiewski jest nazwiskiem odmiejscowym. Jego potencjalne podstawy to następujące nazwy miejscowe: Gołębiów (Małopolska, gm. Radom, tarnobrzeskie, gmina Lipnik), Gołębiow, dziś Gołębiewo (gdańskie, gm. Trąbki Wielkie), zob. Z. Kaleta, „Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. III, Odmiejscowe nazwy osobowe”, Kraków 1997, s. 52 (pozostałe ewentualne podstawy są wymienione na końcu hasła). Formę Gołębiewski odnotowano na terenie Polski już w 1454 r., zob. K. Rymut, „Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny”, t. I, s. 250. Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 198) odnotowuje Gołębiewskich: 1. herbu Gozdawa z miejscowości Gołębie w powiecie pułtuskim, zakroczymskim, ciechanowskim, 2. herbu Prawdzic z miejscowości Gołębie w powiecie nurskim, herbu Grzymała z wspomnianego powyżej Gołębiowa w powiecie gdańskim. RADECKI Nazwisko pochodzi prawdopodobnie od nazwy miejscowej Radecz, współcześnie Redecz z byłego powiatu włocławskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IX, s. 585. Nazwisko można wywodzić też od imienia skróconego Radek, pochodzącego od im. złożonych typu Rado-sław, Rado-mir, Rado-gost i innych z członem Rad- . Por. też Radeke, Radecke < Radolf (Radloff) i nazwę miejscową Radeck, wieś w byłym powiecie prużańskim i wiłkomierskim Słownik Geograficzny..., t. IX s. 379, t. XV cz. 2 s. 533. Nazwę osobową Radecki odnotowano na terenie Polski w 1401 roku , zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 331. JABŁOŃSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od nazwy miejscowej Jabłonki w byłym powiecie szczycieńskim, Jabłoń w byłym powiecie jańsborskim lub tym podobnych popularnych nazw, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. III s. 339-345, te od apelatywu jabłoń ‘gatunek drzewa’. Jabłońscy z miejscowości Jabłonna powiat lubelski, Jabłoń-Dąbrowa ziemia bielska, Jabłoń-Samsony ziemia bielska, Jabłonka A. Boniecki, Herbarz polski t. VIII s. 118-125, Jabłoński herbu Poraj Jasieńczyk W. Wittyng, Nieznana…, s. 117. Nazwę odnotowuje już „Słownik staropolskich nazw osobowych” (t. II s. 366). MATUSZEWSKI Nazwisko można wywodzić także od imienia Maciej. Imię jest pochodzenia hebrajskiego i pierwotnie znaczyło ‘dar Jahwe’, na terenie Polski upowszechniły się formy Maciej, Matyjasz i Mateusz, zaś w kościele prawosławnym w postaci Matwiej, wtórnie Matfiej (zob. J. Grzenia, Nasze imiona, Warszawa 2002, s. 189; K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 51).Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także rzeczownik matusia 1. matka, 2. macocha. Por. też matuszka ‘matka, głowa, zwierzchniczka’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 905). Inną możliwością interpretacyjną jest uznanie nazwiska za pochodzące od jednej ze skróconych form imienia Mateusz lub Maciej. KWIATKOWSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej: I. Kwiatkowa (były powiat niborski), II. Kwiatki (były powiat chełmiński, świecki); III. Kwiatków (były powiat kolski, odolanowski); IV. Kwiatkowice (były powiat łaski, janowski, oszmiański); V. Kwiatkowo (były powiat niborski, przasnyski), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. V, s. 20. Por. także kwiat, czyli: 1. część rośliny, 2. roślina, szczególnie w doniczce, 3. pora rozkwitu młodzieńczego, 4. przenośnie wybór, śmietanka, 5. plama biała na paznokciu, 6. żartobliwie penis, zob. tzw. Słownik warszawski. T. II s. 663-664. Nazwę osobową Kwiatkowski odnotowano na terenie Polski w 1386 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 503). GÓRSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od nazwy miejscowej typu Góra, Górka, Górki, Górsko. Nazwa miejscowa Góra była bardzo popularna - „nazwa wielu wsi i osad, położonych przeważnie na wysokich brzegach Wisły i innych rzek większych. Zdaje się, że górą pierwotnie nazywano płaską wyniosłość wznoszącą się znacznie nad poziomem sąsiedniej wody, podczas gdy Chełm był to wyniosły szczyt, sterczący ponad lądową równiną”. Nazwę osobową Górski odnotowano na terenie Polski w 1368 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 261). WIERZCHOWSKI Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wierzch z byłego powiatu prądnickieo lub Wierzchy z byłego powiatu brzezińskiego, rawskiego, łaskiego, piotrkowskiego, konińskiego, słupeckiego, sieradzkiego, dzisieńskiego, brzeskiego, kobryskiego, świeckiego, Olesińskiego albo Wierzchów z byłego powiatu dryssieńskiego, łuckiego, ostrogskiego, włodzimierskiego, zasławskiego bądź Wierzchowice z byłego powiatu piotrkowskiego, brzeskiego i mielickiego, ewentualnie od Wierzchowie z byłego powiatu olkuskiego, słonimskiego, lepelskiego, wieliskiego, witebskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 406 i nn. Nazwę osobową Wierzchowski odnotowano na terenie Polski już w 1436 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 678). NAWROCKI Nazwisko utworzone od nazwy miejscowej Nawra na terenie byłego powiatu lubawskiego lub Nawry na terenie byłego powiatu wilejskiego (zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 941). Potencjalną podstawę nazwiska stanowi także czasownik nawracać, czyli: 1. zawrócić, zwrócić, skierować, 2. skłonić do odstąpienia od złych lub błędnych zasad, 3. powrócić, zawrócić, wynagrodzić, 4. obrócić się, odwrócić się, 5. wrócić na dobrą drogę, poprawić się. Por. też nawroczyć = nauroczyć ‘naczarować, zaczarować’ (zob. tzw. Słownik warszawski, t. III, s. 209-210). WELENC Nazwisko Welenc jest formą pochodną od imienia Walenty, znanego w Polsce od XV wieku, pochodzi ono od łacińskiego valens/valentis ‘mocny, potężny’ lub niemieckieh nazwy etnicznej Valens, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków 2001, t. II, s. 649. RYKOWSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Ryków, odnotowanej na terenie byłego powiatu kutnowskiego, radomskiego, rzeżyckiego, stryjskiego, turczańskiego oraz złoczowskiego, zob. Nazwę osobową Rykowski odnotowano na terenie Polski w 1447 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 377. MROZIŃSKI Nazwisko można wywodzić od nazwy miejscowej Mrozy, odnotowanej na terenie byłych powiatów: skierniewickiego, nowomińskiego, makowskiego, dzisieńskiego, święciańskiego, wileńskiego, łeckiego, kartuskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 770, Jan Siwik („Encyklopedia nazwisk i przydomków szlacheckich”, Warszawa 2010, s. 479) odnotowuje szlachecką rodzinę o tym nazwisku – Mroziński, 1700 r., potw. Mrozowice, pow. samborski, woj. ruskie. KOSIŃSKI Nazwisko utworzono przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Kosina, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łęczyckiego, janowskiego, borysowskiego, wileńskiego, łańcuckiego lub Kosin, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łęczyckiego, janowskiego, borysowskiego albo Kosiny w byłym powiecie garwolińskim i mławskim (zob. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. IV s. 461-462). Nazwę osobową Kosiński odnotowano na terenie Polski już w 1447 roku. BORKOWSKI Nazwisko pochodzące od popularnych na terenie całego kraju nazw miejscowych: Borek, Borki, Borków, Borkowo (zob. „Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. I, s. 309-315). Por. też borek ‘pole między lasami albo wśród lasow’ – zob. tzw. Słownik warszawski, t. I, s. 191. K. Rymut podaje, iż formę Borkowski odnotowano na terenie Polski w 1402 roku KARPIŃSKI Nazwisko utworzone przyrostkiem –ski od nazwy miejscowej Karpin, odnotowanej na terenie byłych powiatów: łódzkiego, radzymińskiego, jańsborskiego (zob. „Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich”, t. III s. 879). WIŚNIEWSKI Nazwisko pochodzi od nazwy miejscowej Wiśniew z byłego powiatu noworadomskiego, lub bardzo popularnej nazwy Wiśniewo (Słownik… podaje 15 denotacji), zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XIII, s. 610 i nn. KOWALCZYK Nazwisko pochodzi od nazwy osobowej Kowalczyk, ta od rzeczownika kowalczyk ‘czeladnik albo chłopiec kowalski’ albo kowal, czyli 1. rzemieślnik wyrabiający grubsze rzeczy z żelaza, 2. gra dziecinna, 3. rodzaj tańca, 4. dzięcioł, 5. uczeń albo student pilny, ale niezdolny (zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 507). Nazwę osobową Kowalczyk odnotowano na terenie Polski już w 1427 roku (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 452). MUCHA Nazwisko pochodzi od rzeczownika mucha, czyli: 1. owad dwuskrzydły, krótkorogi, 2. (z muchy słonia robią = przesadzają), 2. rodzaj pasożytu, 3. muszka, 4. parch u koni, 5. barć z pszczołami, zob. tzw. Słownik warszawski, t. II, s. 1064. Por. także nazwę miejscową Mucha z byłego powiatu iłżeckiego, kobryńskiego, kamienieckiego, chodzieskiego, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. VI, s. 789. Nazwę osobową Mucha odnotowano na terenie Polski w 1362 roku, zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. II, s. 124. KAMIŃSKI Nazwisko utworzone sufiksem -ski od popularnej nazwy miejscowej Kamień, zob. Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, red. F. Sulimierski, B. Chlebowski, W. Walewski, Warszawa 1880, t. III s. 731-741. Por. także nazwę miejscową Kamienica lub Kamin, Kamieniec, Kamieniowice, Kamiona, zob. Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. W 1990 r. w Polsce było 87935 nosicieli tego nazwiska, z tego najwięcej (9150) w dawnym województwie warszawskim. Notowane od 1398r. KAMIZELA UWIJAK WIEJAS JEZIORSKI ŚWIADKOWSKI ŚWIDWA PRUS STOPCZYŃSKI CZELADZKI ZWOLIŃSKI MIODUSZEWSKI MĘTLEWICZ DEPTUŁA MAJORKIEWICZ NIEDZIELSKI DOMŻALSKI PETRYKOWSKI KARASEK OLSZEWSKI MROKOWSKI KALASIŃSKI TOMCZYŃSKI ŁABĘDA MYSIAKOWSKI ADAMIAK TRUSZYŃSKI GONTARSKI KALISZEWSKI JAŚKÓWNA Jaśkówna to prawdopodobnie „panieńska” forma nazwiska Jasiek/Jaśko lub tym podobnego, kiedyś nazwisko wskazywało na stan cywilny kobiety, np. Jaśkówna = córka Jaśka, Jaśkowa/Jaśkowina = żona Jaśka itd. Podstawę wspomnianego nazwiska stanowi rzecz jasna imię Jan. Wywodzi się ono z języka hebrajskiego i pierwotnie znaczyło ‘Jahwe jest łaskawy’ (zob. K. Rymut, Nazwiska Polaków, t. I, s. 330). GORCZYŃSKI DAMIĘCKI Aktualizacja
Łowią głównie ptaki (kawki, pustułeczki, pustułki, kalandry itp.) w locie, okazjonalnie zaś ofiary na ziemi (np. młode króliki, szczury, jaszczurki, płazy i duże owady). Pary dobierają się na całe życie. Jaja w ilości 3-4, podobne do jaj sokoła wędrownego, ale raczej żółtawo, a nie czerwonobrunatno plamkowane.
Nikt nie ma wątpliwości, że sokół to drapieżny ptak, w którego naturze leży polowanie na zwierzynę. Na celownik może brać również inne ptaki, gołębie pocztowe. I właśnie z tego powodu najbardziej cierpią hodowcy z Lublina, którzy oszacowali już swoje straty. Ich zdaniem, z powodu drapieżnej działalności sokoła stracili już 128 750 zł. A ta kwota stale rośnie. - Wyhodowanie gołębia pocztowego kosztuje od 200 do 500 zł. Gołąb nie ma szans z sokołem. Młode gołębie muszą latać od 5 do 6 godzin, stare 2 godziny, rano i wieczorem, a sokół ma swój rewir na 20 km. W tamtym roku straciłem 20 młodych gołębi, w tym roku na pewno 5 – mówi "Kurierowi Lubelskiemu" pan Dariusz, hodowca gołębi z Abramowic. Zobacz też: Dziecko lub zwierzę zamknięte w samochodzie w trakcie upałów. Czy można zbić szybę? Dla hodowców najlepszym rozwiązaniem byłaby przeprowadzka rodziny sokołów. Problem w tym, że nie da się nauczyć drapieżnego ptaka gdzie i na co ma polować. Gniazdo, które znajduje się na kominie elektrociepłowni w Lublinie, jest najbardziej wysuniętym na wschód w Polsce. Tymczasem w zeszłym tygodniu na terenie prywatnej posesji mieszkaniec znalazł rannego ptaka. Okazało się, że to jeden z sokołów zamieszkujących gniazdo na kominie elektrociepłowni. Najprawdopodobniej ptak uderzył o coś skrzydłem. - Na miejsce został wezwany Eko-Patrol Straży Miejskiej, który zabrał rannego ptaka i przewiózł do Lubelskiego Centrum Małych Zwierząt – informuje Robert Gogola, rzecznik Straży Miejskiej w Lublinie. (dm)ptak drapieżny lub grzyb ★★★ KOBUZ: ptak drapieżny wielkości gołębia ★★★ NORKA: drapieżny ssak polski ★★★ ORLIK: ptak drapieżny lub kwiat ogrodowy ★★★ ORŁAN: bielik olbrzymi ★★★★★ sylwek: SOBÓL: ssak drapieżny z rodziny łasicowatych ★★★ BIELIK: duży ptak drapieżny ★★★ BIRKUT: duży ptak
1 ptak Ⅰ m anim. Zool. bird - ptaki dzikie/hodowlanea. domowe wild/domestic birds - ostoja/rezerwat ptaków a bird sanctuary - wolny jak ptak (as) free as a bird, footloose and fancy free Ⅱ m inanim. (A ptaka) posp. (penis) willie a. willy GB pot.; pecker US posp. - zły to ptak, co własne gniazdo kala przysł. it’s an ill bird that fouls its own nest przysł. * * * ; instr sg - kiem; m * * * ma The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ptak 2 drapieżny The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > drapieżny См. также в других словарях: ptak — m III, DB. a, N. ptakkiem; lm M. i 1. «zwierzę kręgowe z gromady o tej samej nazwie» Ptak dziki, hodowany, drapieżny, śpiewający. Świergot, śpiew ptaka. Karmić ptaki domowe. Polować na ptaki. Lekki, wolny jak ptak. ∆ łow. Ptak łowczy «ptak… … Słownik języka polskiego ptak — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mż IIa {{/stl 8}}{{stl 7}} zwierzę kręgowe (ok. 8,5 tys. gatunków), którego ciało pokryte jest piórami, kończyny przednie mają postać skrzydeł, a bezzębne szczęki osłania rogowy dziób; jest jajorodne i stałocieplne :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień kaniuk — m III, DB. a, N. kaniukkiem; lm M. i ∆ zool. Kaniuk biały «Elanoides forficatus, ptak z rodziny sokołów, pokrewny kani, o biało czarnym upierzeniu; najpiękniejszy ptak drapieżny Ameryki» ‹ukr.› … Słownik języka polskiego łowczy — «związany z łowami, z łowieniem zwierzyny, służący, używany do łowienia; myśliwski, łowiecki» Statek łowczy. Flota łowcza. ∆ Ptak łowczy «ptak drapieżny (np. sokół, jastrząb, krogulec itp.) układany i używany do łowów» łowczy w użyciu rzecz. 1.… … Słownik języka polskiego raróg — m III, DB. rarógroga, N. rarógrogiem; lm M. rarógrogi «Falco cherrug, ptak drapieżny z rodziny sokołów, o upierzeniu szarobrązowym i głowie białej, przelotny; zamieszkuje Eurazję oraz Meksyk; w Polsce rzadki, chroniony, ceniony dawniej w… … Słownik języka polskiego sokół — m IV, DB. sokółkoła, Ms. sokółkole; lm M. sokółkoły 1. «Falco, ptak drapieżny z rodziny o tej samej nazwie, używany (zwłaszcza dawniej) w Polsce na polowaniach jako ptak łowczy» Sokół wędrowny. Łowy z sokołem. 2. zool. sokoły «Falconidae, rodzina … Słownik języka polskiego białosęp — m IV, DB. a, Ms. białosęppie; lm M. y zool. «Nephron perenopterus, ptak drapieżny, wszystkożerny, o białym upierzeniu z czarnymi lotkami; występuje w Eurazji i Afryce, jest chroniony; ścierwnik biały» … Słownik języka polskiego białozór — m IV, DB. białozórzora, Ms. białozórzorze; lm M. białozórzory zool. «Falco rusticolus, ptak drapieżny, głównie ptakożerny, z rodziny sokołów, występujący w około sześciu odmianach, gnieżdżący się w najbardziej na północ położonych okolicach… … Słownik języka polskiego bielik — m III, DB. a, N. bielikkiem; lm M. i 1. roln. «choroba roślin z rodziny krzyżowych, wywoływana przez pasożytniczy grzyb, objawiająca się występowaniem, zwłaszcza na łodygach, białych, błyszczących pęcherzyków, z których wysypują się zarodniki;… … Słownik języka polskiego błotniak — m III, DB. a, N. błotniakkiem; lm M. i zool. «Circus, ptak drapieżny z rodziny sokołów, rozpowszechniony prawie na całym świecie; w Polsce występują cztery gatunki, np. błotniak stawowy, błotniak zbożowy» … Słownik języka polskiego drapieżnik — m III, DB. a, N. drapieżnikkiem; lm M. i «zwierzę drapieżne, ptak drapieżny» Myszołów to pożyteczny drapieżnik … Słownik języka polskiego
QcBT.drapieżny ptak z rodziny sokołów
